Ziekte van Crohn: mijn kroon op het leven

Laatst werd het me allemaal nóg duidelijker. Soms kan je erg schrikken van een bewustwording. Het komt allemaal best hard binnen wanneer je het verband ziet en je eerlijk durft te zijn naar jezelf. Ook al wist ik dat mijn leven totaal is veranderd vanaf het moment dat de ziekte van Crohn mijn leven binnenwandelde, kon ik niet zien dat ik het toch nog ontkende dat het zo was.

Inhoud:

Een ziekte zonder oorzaak; de verbinding met het leven verliezen.

Schuld en schaamte over imperfectie; een directe verbinding met het verleden.

Mijn eigen bestemming definiëren; door het creëren van zelfbewustzijn.

De ziekte ontkennen, is gelijk aan mezelf afwijzen

Ziekte als kans; dit keer het leven volgens eigen regels leiden.

Wil jij jouw ziekte meer als kans gaan zien in plaats van beperking?

In 2015 kreeg ik de diagnose Ziekte van Crohn. Een ‘fout’ in het immuunsysteem waardoor het lichaam ‘zonder reden’ denkt dat er schadelijke indringers zijn die opgeruimd dienen te worden. Met ontstekingen als gevolg en in dit geval voornamelijk in de darmen. De ziekte van Crohn is een ziekte zonder oorzaak en in de ogen van de reguliere arts een chronische aandoening waartegen moeilijk – al dan niet – te vechten is.

Dit was de eerste keer dat ik zo intens in aanraking kwam met de reguliere geneeskunde en farmaceutische industrie. Ruim een jaar lang tassen vol medicijnen en vele ziekenhuisbezoeken. Een onderzoek waar jij als patiënt eigenlijk weinig over te zeggen hebt. Naja, je kan er weinig over zeggen omdat je op zo’n moment er eigenlijk pas écht achter komt dat je een lichaam hebt.

Mijn moeder werd in dezelfde periode ziek. Longkanker. Ik besefte bij het volgen van haar proces dat er zoveel overeenkomt met het proces waarin ik zat. Onzekerheid, angst, verdriet, schuld en wanhoop. Het gevoel dat je er alleen voor staat ondanks steun van anderen. De doemscenario’s afgewisseld met periodes van hoop. De verbinding die je verliest met het leven wat je tot dan toe hebt geleid. De twijfels en vragen over wat goed is voor je en welke keuzes je moet maken om positief te blijven. De angst om de zwakste schakel te zijn…

Iedereen die te horen krijgt dat ze ziek zijn, lijkt een soortgelijk proces te beleven. Met zichzelf. Er komen gedachten en gevoelens waarvan je niet wist dat ze bestonden. Ondanks dat sommige ziekten dodelijk zijn, lijkt het alsof je dan pas écht begint te leven. Ondanks de heftigheid van de emoties en de diepe dalen. Het is intens. De verbinding tussen geest en lichaam lijkt nu sterker dan ooit.

Maar wanneer we een ziekte met ons meedragen, worden we gezien als ‘afwijkend’. We zijn niet normaal maar imperfect. We doen niet meer mee. We zijn anders.

Grote kans dat we het onszelf kwalijk nemen. Het zit ten slotte in ons lichaam. We voelen schuld en schaamte.

Ik werd me laatst bewust van deze schaamte in mezelf en welke invloed dit heeft gehad op mijn keuzes. Een van die inzichten waardoor je met tranen in je ogen een last van je schouders voelt afdruipen.

Perfectie nastreven, is de rode draad in mijn leven. Het komt door een overtuiging die ik als klein meisje heb ontwikkeld en dat gedurende mijn leven elke keer bewijs heeft opgebouwd dat het nastreven ervan ook de beste keuze was. Perfectie beloont. Daarmee word je gezien. Niet zozeer door perfectie te hebben bereikt – want wat is perfectie? – maar door het harde werk dat dit verlangen van je vraagt.

Ziek zijn, is verre van perfect. Er is iets mis met me. Mijn drang voor perfectie heeft me de kracht gegeven om in mijn donkerste moment van opgeven, door te zetten. Met niemand anders dan ik zelf om erachter te komen wat er ‘mis’ was met mij en met als doel weer normaal, perfect en dus gezond te worden. Zo snel als mogelijk.

Kracht om te stoppen

De jaren aan onderzoek daarna zijn ooit hier begonnen. Het gaf me de kracht om te stoppen waar ik mee bezig was. Mijn baan op te zeggen en nog loze gedachten en gevoelens te gaan volgen. Het werd me steeds duidelijker dat de onwetendheid van zo’n ziekte spiegelde met de onwetendheid van wie ik ben, wat ik wil en waarom ik doe wat ik doe. Het leek alsof ik opnieuw werd geboren.

En zoals een ‘nieuweling’ doet, is het gaan ontdekken wat er mogelijk is en wat het kan. Niet meer via het kijken naar de reactie van anderen inschatten of wat ik doe, goed is. Maar leren spelen in de interne belevingswereld. De wereld die ík enkel binnen kan. Verbindingen maken tussen wat ik voel en wat ik denk. Tussen wat ik doe en wat ik zeg. Tussen wat is en waar ik in geloof. Je eigen interpretaties, overtuigingen en waarheden testen.

De deur van onwetendheid ingaan, wordt een verboden vrucht. Want daar is niks zeker en sta je oog in oog met angst en slachtofferschap. Het pad van door blijven gaan is doodlopend en de rivier van rust is de valstrik van opgeven.

Ik werd stapje voor stapje bewust van de keuzes die ik maakte. Elk inzicht gaf me het intense gevoel van vrijheid. Ik bepaal nu weer zelf. Ik kan opnieuw kiezen. Het liet me alle hieraan voorafgaande donkere gedachten en situaties vergeten en het gaf me motivatie om erachter te komen wat ik nog meer niet doorhad van mezelf. Waarin wilde ik nog meer mezelf zijn?

En met elke bewustwording zag ik steeds meer van het pad dat zich nog altijd verschuilde in een dikke mist.

Hoe meer ik wilde zien van het pad en hoe beter ik mijn best deed, hoe dikker de mist. Een frustratie die in direct verband stond met de rode draad in mijn leven; meer weten, meer kunnen, meer zijn – oftewel perfectie nastreven. De code begon te kraken toen ik – na al lang vechten – besefte dat het nog wel even kon duren. Ik gaf me over aan het proces en keek naar wat ik NU kon doen om het beste er van te maken. In mijn relaties, de plek waar ik woon, de activiteiten die ik belangrijk vind, wat levert me iets op en wat zit me tegen,..

En vanaf dat moment zag ik de mist vervagen. Ik begon te zien dat ik de stenen in mijn handen had. Ik zag dat ik de richting van het pad bepaalde.

Ik definieerde mijn eigen bestemming en dat doe ik door het steeds meer bewust worden van mezelf. Door het creëren van zelfbewustzijn.

En zo hield ik laatst een steen in mijn handen waar ik al vaker mee in mijn handen heb gestaan. Niet wetende waar te plaatsen. Het was de uitslag van mijn onderzoek in het ziekenhuis die voor mij de plek aanwees.

Wat ik dacht, was niet zo

Het was voor mij een uitdagende beslissing om vorig jaar te stoppen met de medicijnen. Het jaar daarvoor had ik dit ook gedaan om na enkele maanden geconfronteerd te worden met meer dan één ontsteking in mijn lichaam. Het vertrouwen dat ik ‘er vanaf’ kon komen, was beschadigd en ik heb hard gewerkt om het nog een keer te gaan proberen. Mijn doel: een medicijnloos leven. Oftewel; genezen van die ziekte zonder oorzaak. Genezen van de ziekte van Crohn.

Vol goede verwachting wist ik naar de controle afspraak te gaan om daar te horen te krijgen dat wat ik dacht niet overeenkomt met wat er werkelijk aan de hand is. Tóch verhoging in ontsteking. Wat wil mijn lichaam me vertellen?

Het zelfbewustzijn dat ik inmiddels heb ontwikkeld, liet mij de – inmiddels bekende – hieruit volgende doemgedachten en teleurstellende gevoelens waarnemen in plaats van eraan deel te nemen. Ik hoorde ze zo goed, zo sterk en zo gedetailleerd dat ik opeens zag wat er aan de hand was.

Ik wilde de ziekte niet. Het was een plaag. Iets dat me achtervolgde en waar ik me voor verstopte. Een pestkop waarvoor ik steegjes indook om het van me af te schudden.

De automatische piloot werd ingeschakeld en vlagen van herinneringen kwamen voorbij over hoe ik er ook zo in het verleden mee om ben gegaan. ‘Ik wil er zo snel als mogelijk vanaf. De ziekte is gelijk aan imperfectie. Het is een barrière voor het zijn van succesvol. Als ik er vanaf ben dan ben ik goed genoeg. Dan heb ik recht van spreken.’

Ik heb mezelf niet de volledige toestemming gegeven om de ziekte te erkennen. Ik heb nooit kunnen aanvaarden dat ik in de situatie van ziek zijn ben beland. Ik heb me groot gehouden en anderen er zo ver als mogelijk vandaan willen houden. Ik schaamde me.

Kak.

Ik realiseerde me dat door het ONTkennen van de ziekte ik een deel van mezelf afwees. Het was niet van mij en zal het ook niet worden. Is het dan juist om deze reden dat mijn lichaam ‘schreeuwt’ om aandacht?

En toen wist ik wat ik moest doen.

Aanvaarden. Wat nu is.

Willen zien, voelen en begrijpen dat dit een onderdeel is van wie ik nu ben. Aanvaarden dat ik niet weet voor hoelang of misschien wel voor altijd. Aanvaarden en kijken naar waar het me tot nu toe heeft gebracht.

De ziekte van Crohn als dé kroon die betekenis heeft gegeven aan wie ik ben

En toen voelde ik wat er gebeurde. De vrijheid van de bewustwording stroomde weer door mijn lichaam. Zelfs met deze ‘beperking’, ben ik gewoon wie ik ben en is dat goed genoeg.

De inzichten gaven me zoveel woorden die ik met iedereen die ik tegenkwam heb gedeeld. Ik kwam uit voor wat er is gebeurd. Voor wat is. En met deze erkenning begon ik te realiseren dat deze ziekte nooit een plaag is geweest. Het is de kracht geweest achter alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. De voeding van mijn motivatie. De reflectie van de rode draad in mijn leven.

Het is de bron van het proces naar het worden van wie ik werkelijk ben. Van de keuzes die ik heb gemaakt en de kennis die ik heb opgedaan. Van de ervaringen die ik ben aangegaan waarmee ik vele anderen kan helpen. Het is de bron van mijn bedrijf, Connect2unite.

En het is daarmee de ‘Crohn’ op het leven dat ik heb gecreëerd. Het leven waar ik zo trots op ben, waar ik voldoening uit haal, waar ik de betekenis en de waarde van inzie.

Je snapt nu wel waarom ik ziekte zie als een kans.

• Een kans om het leven aan te grijpen en het dit keer te doen volgens eigen normen, waarde en regels.
• Een kans om te leren voelen, de verbinding tussen lichaam en geest te optimaliseren.
• Een kans om jezelf te vinden.
• Een kans om te doen wat jij altijd al hebt willen doen. Voor jezelf kiezen.

Net zoals de ziekte van Crohn mijn kans is geweest om meer zelfbewustzijn te creëren en zo de kwaliteit van mijn leven aanzienlijk te vergroten.

Het wordt duidelijk na het aanvaarden van wat is. Maar wanneer jij nog niet ziet wat er gebeurt, kan je het ook niet aanvaarden. Daarom hoop ik dat jij – met welke aandoening jij ook wordt geconfronteerd – nu door mijn inzicht zal zien dat het niet het einde van de wereld is dat je dit hebt. Dat je het op diverse manieren kan bekijken en dat jij zelf kiest welk perspectief dat is. Ervaar welke keuze jou op welk pad brengt om vervolgens weer terug te komen op het pad in de mist dat jij zelf aan het creëren bent.

Voor hoelang dien ik te aanvaarden? Voor altijd?

Het maakt niet meer uit. Ik kan mezelf erop vertrouwen dat ik de stenen van mijn eigen pad verder leg. Het pad waar ik mezelf op kan zijn. De keuzes waar ik me het beste door voel.

Dan blijft de ziekte net zolang mijn motivator totdat de ziekte geen ‘issue’ meer is.

En misschien is dat dus wel vandaag.

Leef jij met een lichamelijke of psychische ziekte/aandoening?

• Wat heeft dit jou gebracht tot de dag van vandaag?
• Naast verdriet, pijn, wanhoop ook meer zelfbewustzijn?
• Heeft de ziekte of aandoening jou naar het punt gedreven dat je meer vertrouwen in jezelf mag gaan opbouwen?
• Beter om te gaan met jouw grenzen?
• Heeft het geholpen bij het definiëren van jouw eigenwaarde?
• Heeft het jou gestuurd naar het opnieuw bepalen van de betekenis van het leven?

Net zoals dat de ziekte van crohn mijn pad betekenis heeft gegeven?

Weet dan dat dit jou meer zelfbewust heeft gemaakt. En zelfbewustzijn creëren vergroot de kwaliteit van het leven.

Wil jij jouw ziekte meer als kans gaan zien in plaats van beperking?

Ga dan verder met het zelfonderzoek en probeer steeds meer de ziekte van vandaag te aanvaarden.

Ik – Connect2unite – en de mensen met wie ik samenwerk, willen jou daar heel graag bij helpen. Ik heb een webshop ontwikkeld waarin ik alles plaats wat een waardevolle aanvulling is geweest bij het vergroten van de kwaliteit van mijn leven.